دردو دل با خدا

وقتی خدا داشت بنده هاشو می آفرید..

با قلم نوک طلایی رو پیشونی هاشون..

نوشت..قصه خوب سرنوشت....

ولی وقتی نوبت به من رسید....

شکست نوک قلم طلا...

خدا..از مرغ غم یه پر گرفت..

روی پیشونی من نوشت قصه ی تلخ

سرنوشت... 

خدایا اگه سرنوشتم این هست بذار

اینطوری بماند و اگه فکر میکنی با

اون خوشبخت میشم خودت به قلبم

به انداز  من به تو ایمان دارم توکل

به خودت  

من که از توبیشتر نمیدونم تو خدایی من

بنده ات هرطور صلاحم رو میدونی

ولی اون دلمو شکست

همه میگن

دلی که شکست دیگه برنمیگرده

 ولی من هنوزم دوستش دارم ای

خدا جونم  امشب دلم رو دست تو میدم 

 وپشیمونم مکن